1949: De Dijlezwaluw wijkt uit naar Bevekom (Beauvechain)

Verplaatsing van de activiteit

Met toelating van majoor-vlieger Van de Velde, commandant (squadron leader) van de vliegbasis Bevekom (Beauvechain), kon men vanaf 24 april 1949 op zon- en feestdagen de oefenvluchten daar verder zetten.

Naar het vliegveld

Nadeel was wel de verre verplaatsing waarvoor de "Dijlezwaluw" dankbaar gebruik maakte van het vertrouwde vrachtwagentje van de vader van Rik Verbeeck, want de leden zelf waren slecht gemotoriseerd: in heel de club was er niemand met een wagen en slechts één man beschikte over een motorfiets met zijspan (Pol Vandermeulen).

Stalling

De zwever en de lier werden gestockeerd in bij een boer naast het vliegveld, omdat de hangars na de oorlog nog altijd niet heropgebouwd waren — zelfs de Spitfires stonden nog in open lucht.

Majoor Mullenders

De relaties met de officieren van de vliegbasis waren heel conviviaal. Sevenants vertelt dat majoor Marcel Mullenders de mannen van de Dijlezwaluw vroeg of hij niet eens een vluchtje met de SG-38 mocht maken. Dat werd hem welwillend toegestaan, want met die militaire piloten kon dat geen enkel probleem zijn. Het bleek echter dat Mullenders bij de lierstart de kabel niet loskreeg… Ter elfder ure lukte het wel, maar na de landing wist Mullenders te melden dat dit de eerste keer in zijn leven was dat hij schrik had gehad in een vliegtuig. Mullenders was nochtans niet de eerste de beste: de basis van Beauvechain die totnogtoe met Spitfire vloog, kreeg in juli 1949 de beschikking over de eerste reactievliegtuigen, de Gloster Meteor. Mullenders werd de eerste Belgische Meteor piloot. Mullenders was in 1953 ook een van de eerste Belgen om de geluidsmuur te doorbreken.

Voor details klik hier.

Laatste seizoen

Spijtig genoeg werd het geldgebrek steeds nijpender en daar men nergens op enige steun kon rekenen (de Belgische economie lag in deze naoorlogse jaren nog steeds op apegapen; het duurde bvb. tot 1950 voordat de rantsoenering helemaal opgeheven werd), werd besloten de activiteiten stop te zetten op het einde van het seizoen '49. Een bijkomende factor was dat al een paar mannen getrouwd waren en niet veel tijd meer hadden.

Jan Sevenants maakte de laatste vlucht in Beauvechain.

Het lot van de zwevers

De bouw van het "EMOUCHET" toestel werd afgebroken. De "Northrop", die nooit volledig afgewerkt werd, alsook de SG-38 werden overgebracht naar een loods in Grimbergen, waar zij enkele jaren nadien spoorloos verdwenen waren. Enkel het richtingsroer van de "EMOUCHET" werd gered. Het bevond zich gedurende vele jaren bij Jan Sevenants thuis, en werd nog eens bovengehaald voor een Dijlezwaluw reünie in 1978 en voor de tentoonstelling in het Universitair Sportcentrum ter gelegenheid van de viering van het 25-jarig bestaan van LUAC in 1984.

Het einde kwam net te vroeg

Niets liet op dat ogenblik vermoeden dat twee jaar later in het kader van de Koreaanse oorlog en vooral de koude oorlog fondsen zouden vrijgemaakt worden om de luchtsporten en in het bijzonder het zweefvliegen financieel te stimuleren.

Nooit aangesloten

De Dijlezwaluw was één van de weinige verenigingen die actief zweefvliegen beoefend heeft zonder ooit aangesloten geweest te zijn bij een nationale (want in die tijd bestond er nog geen regionale) vereniging.

Vervolg: 1950: De club is opgedoekt