1996

Meestal was dat opleidingskamp gescheiden van het kamp voor de solopiloten in Frankrijk. Een paar keer hebben we het laten samenvallen. Goed voor de sfeer op het kamp, goed om mensen hun 50 km te laten doen, maar niet alle solopiloten van LUAC stonden te drummen om jaar na jaar de meteorologische en toeristische mogelijkheden in deze noordoostelijke uithoek van Hongarije te exploiteren. We bleven hunkeren naar het Zuiden. Na een mislukte poging in 1994, hebben we het in juli 1996 dan toch gedaan: we hebben onze horizon uitgebreid en zijn gaan zien wat Monflorite (LEHC) bij Huesca, aan de zuidflank van de Pyreneeën te bieden heeft.

Wat waren onze ervaringen? Een week goed weer, en een week lang elke dag onweer (onze zwevers konden in de hangar staan, en dat was zijn geld waard). Voor ervaren (berg)vliegers geen probleem om de 20 km verderop gelegen bergen te bereiken, maar beginnelingen hebben het moeilijk in de smalle thermiek rond het vliegveld. Over het vlakke land viel in juli niets aan thermiek te rapen; vergeet overland vluchten naar het zuiden. Leuk (maar niet zonder gevaar) is het formatievliegen met de honderden arenden (vleugelspanwijdte van meer dan 2 meter) boven het vliegveld. We hadden het moeilijk met de Spaanse etensuren (15-16 en 22-23 uur) en de siësta: tijdens de week wordt er niet gesleept tussen 14:30 en 17:00 uur (probleem voor lesvluchten en wie "afzuipt" tijdens de siësta). In de weekends vliegt ook de lokale club en is er permanent aktiviteit. Mooi zwembad en simpele maar propere kamers; volpension mogelijk maar verwacht geen culinaire hoogstandjes. Hoe meer Spaans je kent, hoe beter; toeristisch interessante streek, maar je moet er wel de nodige kilometers voor over hebben.

Foto: De Jeans Astir OO-KUL boven het vliegveld van Monflorite. Foto genomen naar het zuiden. Tien km meer naar het noorden beginnen de voorlopers van de Pyreneeën (de Sierra de Guara).